Μια μέρα στην τάξη μας, δεν μιλήσαμε για τον σχολικό εκφοβισμό με λόγια, αλλά με ένα μήλο.
Το μήλο αυτό έγινε... ένας συμμαθητής μας. Κάποιοι του μιλούσαν με αγάπη και τρυφερότητα. Του έλεγαν όμορφα λόγια, το χάιδευαν απαλά. Κάποιοι άλλοι όμως το κορόιδευαν, το χτυπούσαν, του φώναζαν. Το μήλο δεν αντέδρασε. Έμεινε εκεί, ήσυχο, με το κόκκινο, γυαλιστερό του φλούδι, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Όταν το καθαρίσαμε, σοκαριστήκαμε. Το εσωτερικό του ήταν μαύρο, πληγωμένο. Εξωτερικά έμοιαζε τέλειο. Μα μέσα του είχε πονέσει.
Κάπως έτσι μπορεί να είναι και ένας συμμαθητής μας που δέχεται άσχημη συμπεριφορά. Ίσως χαμογελάει, ίσως κάνει πως όλα είναι καλά. Αλλά μέσα του έχει πληγές που δεν φαίνονται.
Το μήλο μας έμαθε κάτι σπουδαίο: να βλέπουμε με την καρδιά. Να προσέχουμε πώς μιλάμε, πώς φερόμαστε. Γιατί οι πληγές που δεν φαίνονται είναι συχνά οι πιο βαθιές.
Ας διαλέγουμε, λοιπόν, να είμαστε οι άνθρωποι που λένε όμορφα λόγια. Που κάνουν τον άλλον να νιώθει σημαντικός. Γιατί ο κόσμος γίνεται πιο όμορφος όταν γεμίζει με καλοσύνη.
