50 και πλέον χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου περνάς την μεταλλική πόρτα του προαύλιου χώρου νιώθοντας έτοιμος να υπενθυμίσεις στα παιδιά πως υπάρχει ελπίδα απέναντι στον εξαναγκασμό, στην πίεση, σε ό,τι βρε αδερφέ βγάζει στην επιφάνεια δυσαρέσκεια.
Δεν έχεις κάνει λίγα βήματα μέσα στην αυλή και αυτό που αντικρίζεις αποτρόπαιο. Τα δύο από τα πέντε δεντράκια που με τόσο κόπο είχαμε μεγαλώσει δεν είναι στη θέση τους. Η σκιά τους πλέον δεν υπάρχει για να μας αγκαλιάσει. Έχουν απομείνει μόνο δύο κουτσούρια που κι αυτά πονούν. Πονούν για τον αποχωρισμό…
Σοκ.. Αναπάντητα ερωτήματα σε κατακλύζουν. Γιατί έγινε αυτό; Πώς ακριβώς συνέβη; Ποιον σκοπό ικανοποίησε;… Και αυτοί οι κορμοί τι να απέγιναν;
Φτάνεις στην κεντρική πόρτα του σχολικού κτιρίου και το θέαμα γίνεται ακόμα πιο σοκαριστικό. Οι σπασμένοι κορμοί στέκονται μπροστά από την είσοδο σε ένα μακάβριο κάδρο το οποίο πλαισιώνεται από σχάρες όμβριων και σακούλες σκουπιδιών που έχουν αφαιρεθεί από κάδους.
Στήλη άλατος… Πώς είναι δυνατόν παιδιά που μένουν στην περιοχή και πιθανότατα πέρασαν πολλές φορές την πόρτα του σχολείου ως μαθητές να έκαναν μια τέτοια πράξη; Αυτή είναι η ελευθερία που επιθυμούμε και με τόσο κόπο μας δώρισαν με τη δράση τους οι ήρωες του Πολυτεχνείου αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες που πλημμυρίζουν την ιστορία μας;
Εμείς από φέτος εκτός από τους ήρωες που αντιστάθηκαν στους δικτάτορες, θα θυμόμαστε τα δύο μας «παιδιά» που δε θα βρίσκονται πια στην αυλή του σχολείου μας, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης ελευθερίας ορισμένων να δρουν χωρίς περιορισμούς γνωρίζοντας πως ποτέ δε θα υπάρχει γι’αυτούς κάποια συνέπεια για τις πράξεις τους.
Όριο δε σημαίνει τιμωρία, σημαίνει καλλιέργεια στη συνείδηση πως δεν είμαι μόνος μου, σημαίνει συνυπάρχω, σέβομαι και συναισθάνομαι.
Είμαστε πλέον εκτός ορίων…
Σχολική Κοινότητα 46ου Δ. Σ. Ηρακλείου